Τὴν ἡμέϱαν τὴν φϱιχτὴν τῆς παναῤῥήτου σου παϱουσίας,
Φϱίττω ἐννοῶν, δεδοικὼς πϱοοϱῶ
Ἐν ᾐ πϱοκαϑίσεις, κϱῖναι ζῶντας καὶ νεκϱοὺς,
Θεέ μου Παντοδύναμε.

Ο῞τε ἥσεις ὁ Θεὸς, ὲν μυϱιἀσι καὶ χιλιάσι, τῶν
Ἀγγελλικῶν, οὐϱανίων ἀϱχῶν, κᾀμὲ ἐν νεφέλαις,
Ὑᾁμὲ ἐν νεφέλαις, ὐπαντῆσαί σοί Χϱιστὲ,
Τὸν ἄϑλιον ἀξίωσον.

Δεῦϱο λάβε μοι ψυχὴ, αὐτὴν τὴν ὥϱαν καὶ τὴν ἡμέϱαν,
Ὅτε ὁ Θεὸς ἐμφανῶς ἐπιοστῆ
Καὶ ϑϱήνησον, κλαῦσον, εὑϱεθῆναι καθαϱὰ,
Έν ὥϱᾳ τῆς ἐτάσεως.

Ε᾿ξιστᾷ με καὶ φοβεῖ, τὸ πῦϱ τὸ ἄσβεστον τῆς γεέννης,
Σκώληξ ὁ πικϱὸς τῶν ὀδόντων βϱυγμός
Ἀλλ᾽ ἄνὲς μοι ἄφες, καὶ τῆ στάσει με Χϱιστὲ,
Τῶν ἐκλεκτῶν σου σύνταξν.

Τῆς εὐκταίας σου φωνῆς, τῆς τους Ἁγίους σου πϱοσκαλούσης,
Ἐπὶ τὴν χαϱὰν, ἤς ἀκούσω κᾀγὼ,
Ὁ τάλας καὶ εὕϱω, βασιλείας οὐϱανῶν,
Τὴν ἄῤῥητον ἀπόλαυσιν.